Pompage

Gelukkig speel ik geen mondharmonica meer: je zal maar het speeksel van een natte zanger die je voorging uit zijn microfoon naar binnen zuigen op een festivalletje (met dank aan Remco Prins voor dit waar gebeurde verhaal). Maar muziek maken blijft een aardse bezigheid. Bijna alle instrumenten die wij bespelen zijn gerecycleerde exemplaren die eerst aan anderen toebehoorden; het zweet van onze voorgangers, tussen de accordeontoetsen van Eli ingesijpeld, in het vioolhout van Bert geïmpregneerd, bleek uitslaand op de achterkant van Peter’s bas, kunt u ook ruiken als u uw neus in de gitaar van Wilco steekt. Op 10 maart voegen wij daar onze eigen portie zweet aan toe rond 16:00 in café de Stamboom en mocht u de onbedwingbare lust voelen om te dansen, dan kunt u lekker met ons meezweten.